Ωραία που σπαταλιούνται τα καλοκαίρια στον άνεμο...!
Μέσα σε μελαγχολικά κι απόμακρα βλέμματα...

Κι ύστερα μαζεύει το λιμάνι ήσυχα-ήσυχα τα νερά του.Μια σκιά στο παράθυρο αγναντεύει το πέλαγος,ένα αποτύπωμα ποδιού στην άμμο,ένα λουλούδι που σαλεύει στο ανήσυχο αεράκι,ένα άσπρο πάπλωμα που μεταμορφώνεται σε σύννεφο καταιγίδας,οι κρότοι από περιπλανώμενους ήχους,ένας αόρατος φωτογράφος.

Ίσως, σκέφτομαι,αυτός είναι ο λόγος που επιστρέφω πάντα σε σένα.
Δίνεις μια παράδοξη μονιμότητα στο εφήμερο.

Είσαι εδώ.Με κοιτάζεις και λάμπεις σα να ακούς μια μακρινή μουσική.Βυθίζομαι σ'έναν ατέλειωτο ρεμβασμό.Η αγάπη μας είναι μια θάλασσα απ'όπου αφήνουμε τις ψυχές μας να κυματίζουν.Κρατιόμαστε από την κουπαστή ενός όρκου, επειδή το πάθος γλυστράει.