Υφαίνει ο δρόμος ένα δειλινό, σαν ανάσα μαγεμένου ρόδου.Ένα παιδί γλυστρά με το ποδηλατό του στο μουσκεμένο χώμα.Δυό κορίτσια χαμογελούν στη θάλασσα κι ο αέρας χαιδεύει ένα καπέλο στη χλόη.
Μια ραγισμένη φωνή βγαίνει από ένα παράθυρο, σημάδι πως κάποτε αγαπηθήκαμε, κι ένα πιάνο τη συνοδεύει ανοίγοντας μικρά ανθοπωλεία παρελθόντος.
Ψαχουλεύω πράγματα ασήμαντα που άφησες.Μια γάτα,μια ζακέτα,ένα φιλί...

Η αληθινή αγάπη έχει δάχτυλα παγωμένα.Αφήνει θύελλες και φιλιά να σφυροκοπούν τις γαλάζιες κουρτίνες της μνήμης.Η αληθινή αγάπη είναι μια μουσική που χαιρετά τον ήλιο.Ένα καλοκαίρι που έχει αποκοιμηθεί στον άνεμο.Είναι τρυφερός χορός πάνω στη χλόη της νύχτας.Ένα τραγούδι ευγνωμοσύνης που κατεβάζει ουρανό στους άγιους τόπους της ψυχής.