Η βιογραφία του χειμώνα, ένας σοφός στεναγμός στην ανοιχτή τσέπη της άμμου. Δρόμοι μελαγχολικοί κάτω απ'τη μεγάλη μασχάλη της νύχτας. Η βροχή μαστιγώνει τα προσωπά μας, καθώς βαδίζουμε στην ομίχλη, σαν υπερρεαλιστές που χάθηκαν σ'ένα ποίημα ρομαντισμού. Το φεγγάρι γλυστρά πίσω απ'τον ανεμόμυλο του γέλιου. Τα φιλιά σου ησυχάζουν πίσω απ' την ασφαλή πόρτα του ύπνου μου. Έξω η ζωή, ένα μακρινό κλάμα από καλοκαίρια που χάνονται στον άνεμο. Στο πένθιμο χασμουρητό της θάλασσας απλώνονται όλοι οι δρόμοι του δειλινού. Η αφηρημένη νύχτα, ένας ψίθυρος χλωμός που τρέμειστην ανίσχυρη ευτυχία του χρόνου. Μια μουσική από έρημα ακρογιάλια ρίχνει ένα τρυφερό φως αναμνήσεων στη γαλήνη της κάμαρας. Η κραυγή των κορμιών μας αποκοιμιέται πάνω στο απαλό στρώμα σβησμένων άστρων.

Από τον δεξί κάτω δρόμο του καλοκαιριού η μέρα ξυπά και φιλιέται με την Κυριακή. Κοράκια πετάνε κι άσπρα φορέματα ανεμίζουν στις στέγες. Η αγάπη μου έχει απλώσει τα κοσμητικά της επίθετα σε στεναγμούς ναρκισσισμού. Φυσάει ξηρός αέρας κι όσοι γνωρίζουν, πουλάνε τα παλτά τους.Νέες εποχές, μια ξεχασμένη λακούβα που μέσα της ισορροπεί το μουχλί ποδήλατο ενός ανισόρροπου παιδιού.Ένα τραγούδι σκύβει απ' το παράθυρο και γίνεται λουλούδι στο βλέμμα της μνήμης.
Σε πεθύμησα τόσο δυνατά, όσο κι ο άνεμος στις ερημιές του θυμαριού.
Κάποιος βαδίζει σ'ένα δρόμο στο Παρίσι και σιγοτραγουδά.Ή στο Βερολίνο.Ένα σύννεφο μου ψιθυρίζει τ'ονομά σου.Το δηλητήριο της αγάπης σου κυλά σ'όλες τις φλέβες μου.
Μια φιλαρμονική ευτυχισμένη στην πλατεία της δυσαρέσκειας.Παλιές υποσχέσεις, σαν σκονισμένες πόλεις, περνάν απο τα μάτια μου.
Βαδίζω και δε μπορώ να παρακάμψω το φάντασμα της απουσίας σου.

Σ΄ένα γυμνό τοίχο ακούμπησες το προσωπό σου.
Ήταν νησί.Έξω ακούγονταν γλάροι.
Τα χείλη μου απαλά έπαιξαν με το κορμί σου.
Απόγευμα και φυσούσε γαλανά τραγούδια.
Καλοκαίρι.Το φιλί σου μυρίζει ευγνωμοσύνη.
Η ανάσα σου,ένα ποτάμι τριαντάφυλλα,περνά από μέσα μου.
Καλοκαίρι.Τζιτζίκια διηγούνται ιστορίες στα κύμματα.
Τα μάτια μου,μεγάλες ζεστές προτάσεις.Τα χείλη σου,
κόκκινα ακρογιάλια πυρετού.
Πλαγιάζει η χαρά κάτω απ'την κουβέρτα της αγάπης μας.
Έξω στον άνεμο εκρήγνυνται βεγγαλικά λυπημένων ονείρων.
Κλωστές φιλιών μαζεύουν τους ψιθύρους μας.

Απόψε το φεγγάρι,στα νερά του Αυγούστου,
γελά σαν ανθοδέσμη ευτυχισμένης βροχής.

Ο αέρας στο νησί σαν τραγούδι μυστικής αγάπης.

Πίσω από τις συκιές,τις ελιές,τους θάμνους,τα πεύκα, γυναίκες αερίζουν σπίτια και ποτίζουν κήπους.Παιδιά χορεύοντας,λουσμένα στο φως,παίζουν φωνάζοντας,στα ξέφωτα.
Όλα κινούνται αργά,παρόν και παρελθόν μαζί, σε ένα διαρκές ταξίδι, μέσα σε ήχους τζιτζικιών κι οσμές περιβολιών.

Τα Κύθηρα είναι ο ορισμός του μη παρδαλού.

Παντού βασιλεύει η απλότητα,η καθαρότητα.Σα να διασχίζεις γαλήνιος το ξαπλωμένο κορμί μιας όμορφης γυναίκας.Και γύρω χωριουδάκια,κάτασπρα,μικρά,σα ζάρια πεταμένα στις πεδιάδες.
Με τέτοιο φως, το να υπάρχεις είναι αρκετό.
Κι ύστερα δοκιμάζεις μέλι...κι αρχίζει να ψιχαλίζει χάδια και τρυφερότητα.
Δεν έχεις καμμιά ανάγκη μέλλοντος.Λίγο καθαρό αέρα,ψωμί από τον φούρνο και ντομάτες από το περιβόλι.
Η Ελλάδα που βρίσκεται μέσα στο σώμα σου,βγαίνει τώρα στους δρόμους του νησιού και σου γελάει.

Κύθηρα.Το νησί της ενάρετης θέας.
Δύσκολο να συγκρατήσεις τα μυστικά αμέτρητων χρωμάτων και φωνών.

Τα βράδια,πίνοντας κόκκινο κρασί,σιγοτραγουδώ το ριζικό μου,όμορφα τιποτένιος.

Καλοκαίρι,άνοιξε..!

Είσαι ένα δέντρο από δάκρυα που εξατμίζεται μέσα στην αγάπη.Ένα ασταμάτητο κλάμα
χαράς που συνοδεύει μια λίμνη κεριών στον αέρα της νύχτας.Μια λάμψη τραγουδιού
σε νυσταγμένο λόφο.Εκεί, που φορώντας ζωηρό φουστάνι περπατούσες στο μονοπάτι
του φιλιού μου.Και μ'έριχνες κάτω από τα κλαδιά του χρόνου σ'ένα ταξίδι αισθήσεων
μοναδικό.

Πουλιά φέρνουν τραγούδια συγκίνησης μέσα σε ριπές βροχής και εφιάλτες ανέμου.
Τζάμια βροντούν στα ξεχασμένα όνειρα κι ο μεγάλος δρόμος σπάζει τις κιθάρες του
στην ειρωνία του παρόντος.Μια μελαγχολία κρίνων, το φουστάνι σου ανεμίζει στο
τρέμουλο της δίψας μου.Ο ποταμός της φωνής σου σκορπίζει ρόδα λησμονιάς.
Σε σένα πίστεψα μόνο.Τόσο πολύ, που είπα δε θα πονέσω.Με σένα θάναι χαρά
ο πόνος.Μα πέρασε καιρός πολύς, κίτρινος, στην άκρη μιας λυσσασμένης θάλασσας.
Κι έμειναν τα χνώτα σου, στα γυαλιά της φαντασίας μου.Κι η μυρωδιά σου.Μια
ανάμνηση εξουσίας στην τρύπια στέγη της φωνής μου.

Τα μικρά αστέρια κουράζονται εύκολα.
Πέφτουν σε αγρούς λυπημένους και σε ταράτσες στεναγμών.
Ανάβουν φωτιές στα κύματα της μνήμης, και χάνονται σε παφλασμούς απώλειας.

Οι πληγωμένοι της αγάπης...

Τα μάτια τους τρυπάνε τη βροχή, γρατζουνάνε τη μουσική με την ψυχή τους και χαράζουνε τον κόσμο με τα αγκάθια της τύχης τους.
Φυτεύουν λουλούδια στη θάλασσα και περιμένουν στην κουζίνα τους τα τρένα
της Κυριακής.
Εργάτες και φορτώνουν όγκους παραπόνων στο σβέρκο της νύχτας.
Συνταξιούχοι των αγγιγμάτων, στέκονται σαν κλαψιάρικες καρέκλες
αγουροξυπνημένες μέσα στη θεόστραβη πλατεία της θλίψης.

Όνειρα μπαταρισμένα από μαφιόζικα φιλιά.
Λέξεις και άστοχες κινήσεις, σα χειμωνιάτικα τζιτζίκια.
Ένα βιαστικό ξημέρωμα, που έχυσε τις νερομπογιές του στη
μονότονη επανάληψη της νύχτας.

Παράξενο βράδυ.Σα μελαγχολικό χωριό που ονειρεύεται.Για μας δεν προσεύχεται πια κανείς.Ένα σκουρογάλανο χαλί αστράφτει στη θάλασσα.Σε περιμένω στο σκοτάδι.
Κι ύστερα...
Η μέρα ξυπνά από ένα μουρμουρητό φιλιών.Η στιγμή φανερώνεται μέσα από μια πλημμύρα ήχων.Απαντώ στα γράμματα που μου στέλνουν τα μάτια σου.Τι πιο απλό από το να με μαγεύεις.Είσαι μια ανεμώνα στο μυστικό μονοπάτι της σκέψης μου.Ένα αναπάντεχο φως σιωπηλής χαράς.Ο ψίθυρος μιας σκιάς από ψυχές που τραγουδούν.
Είσαι φανταχτερό μαντήλι στην πλατεία των χρωμάτων.Πρωινό λουλούδι στην υγρασία του κόσμου.Ήλιος φωτεινός, ένα φως συγχώρεσης στα σκοτάδια της παλιάς μου ζωής.
Είσαι μια ευτυχισμένη σκέψη στον αμπελώνα της ανάσας μου.Ένας περίπατος ομορφιάς στα ασήμαντα μονοπάτια της ζωής μου.

Είμαι γεμάτος από σένα.Πετάω σαν πουλί πάνω απ'τα ήσυχα νερά της αυγής.Πάνω απ'τα ακρογιάλια της αγάπης, σε πλαγιές χαράς και σε φαράγγια φιλιών.