Τα μεγάλα μας τραγούδια, νύχτες ολόκληρες σκεπασμένοι με το γαλάζιο χαλί της θάλασσας,στέλνοντας τη φωνή μας στους βαθείς ελαιώνες του καλοκαιριού.
Κι εσύ μ'ένα ποδήλατο στην άκρη του κάδρου, να μου υπενθυμίζεις πόσο μπορεί να με πονέσει η ζωή.
Δυό λόγια ν'ανταλλάξουμε, συνταξιδιώτες μιας ωχρής αγάπης, τόσο ωχρής, που ένα άγαλμα μας χύμηξε απ'τη θάλασσα -σταμάτα το προσωπό σου να κατέβω, κλείνω τα μάτια, τα όνειρα της Κυριακής ένας χωματόδρομος που όλο περνάνε δυστυχήματα.

Τραγούδια γαντζωμένα στην αρμύρα του χρόνου.

Η πράσινη νύχτα των ματιών σου.
Ένα απαλό αεράκι.Το σύννεφο στάζει πεταλούδες.
Καλοκαίρι.Σκόρπιες καρέκλες κι ούτε ένα χέρι φιλικό.
Ο ποιητής στο λιμάνι.Μόνος.Πλανόδιο χνούδι μέσα στη γαλανή σιωπή του δειλινού.
Και ξάφνου ανθίζουν τα λουλούδια της αγάπης σου.Γεμίζουν οι δρόμοι αόρατα εμβατήρια.
Γλυκές ανάσες βηματίζουν στο απόκρυφο μονοπάτι των αισθημάτων σου.
Σα λυπημένος κήπος γέρνω στην πορφυρή αγκαλιά σου.
Μυρίζει μέλι και αποδημητικά πουλιά.