Τα μικρά αστέρια κουράζονται εύκολα.
Πέφτουν σε αγρούς λυπημένους και σε ταράτσες στεναγμών.
Ανάβουν φωτιές στα κύματα της μνήμης, και χάνονται σε παφλασμούς απώλειας.

Οι πληγωμένοι της αγάπης...

Τα μάτια τους τρυπάνε τη βροχή, γρατζουνάνε τη μουσική με την ψυχή τους και χαράζουνε τον κόσμο με τα αγκάθια της τύχης τους.
Φυτεύουν λουλούδια στη θάλασσα και περιμένουν στην κουζίνα τους τα τρένα
της Κυριακής.
Εργάτες και φορτώνουν όγκους παραπόνων στο σβέρκο της νύχτας.
Συνταξιούχοι των αγγιγμάτων, στέκονται σαν κλαψιάρικες καρέκλες
αγουροξυπνημένες μέσα στη θεόστραβη πλατεία της θλίψης.

Όνειρα μπαταρισμένα από μαφιόζικα φιλιά.
Λέξεις και άστοχες κινήσεις, σα χειμωνιάτικα τζιτζίκια.
Ένα βιαστικό ξημέρωμα, που έχυσε τις νερομπογιές του στη
μονότονη επανάληψη της νύχτας.