Μικρές αδειανές πλατείες στην άκρη του καλοκαιριού.
Φωνές που σεργιανίζουν σε λαικά απογεύματα.
Φωτιές απόκοσμες, βλέμματα σαγηνευτικά που λαμπυρίζουν
πίσω απ'την υψωμένη ασπίδα της μνήμης.
Βεντάλιες κήπου, σανδάλια που τσιρίζουν στη μέρα, χρώματα,
ο μάταιος θόρυβος της συνήθειας, ρούχα απλωμένα σε μια καλησπέρα,
τα χέρια σου.
Η ουρά του ανέμου, σα σκύλος εξαντλημένος, την ώρα που το ανοιχτό
σεντόνι της νύχτας κερνάει τα τελευταία ποτά.

Μια αβάσταχτη λύπη με κυρίευσε.Ένα βαρύ παλτό διασχίζει το δρόμο.
Ένας λαχανιασμένος θάνατος που κρυφακούει σώματα.
Μια γυναίκα με όλα τα χαρίσματα του κόσμου, μετέωρη ανάμεσα στην
ύπαιθρο του θανάτου και το αφιλόξενο των πόλεων μ'ένα πρόσωπο -
μουσείο αθέατων προσωπικών περιπετειών, σε μιαν απολογία τρόμου.

Όχι. Απόψε δεν έχει τραγούδια.Δακρύζω,όπως όταν σε πρωτογνώρισα.