Είσαι ένα δέντρο από δάκρυα που εξατμίζεται μέσα στην αγάπη.Ένα ασταμάτητο κλάμα
χαράς που συνοδεύει μια λίμνη κεριών στον αέρα της νύχτας.Μια λάμψη τραγουδιού
σε νυσταγμένο λόφο.Εκεί, που φορώντας ζωηρό φουστάνι περπατούσες στο μονοπάτι
του φιλιού μου.Και μ'έριχνες κάτω από τα κλαδιά του χρόνου σ'ένα ταξίδι αισθήσεων
μοναδικό.

Πουλιά φέρνουν τραγούδια συγκίνησης μέσα σε ριπές βροχής και εφιάλτες ανέμου.
Τζάμια βροντούν στα ξεχασμένα όνειρα κι ο μεγάλος δρόμος σπάζει τις κιθάρες του
στην ειρωνία του παρόντος.Μια μελαγχολία κρίνων, το φουστάνι σου ανεμίζει στο
τρέμουλο της δίψας μου.Ο ποταμός της φωνής σου σκορπίζει ρόδα λησμονιάς.
Σε σένα πίστεψα μόνο.Τόσο πολύ, που είπα δε θα πονέσω.Με σένα θάναι χαρά
ο πόνος.Μα πέρασε καιρός πολύς, κίτρινος, στην άκρη μιας λυσσασμένης θάλασσας.
Κι έμειναν τα χνώτα σου, στα γυαλιά της φαντασίας μου.Κι η μυρωδιά σου.Μια
ανάμνηση εξουσίας στην τρύπια στέγη της φωνής μου.