Είσαι ένα δέντρο από δάκρυα που εξατμίζεται μέσα στην αγάπη.Ένα ασταμάτητο κλάμα
χαράς που συνοδεύει μια λίμνη κεριών στον αέρα της νύχτας.Μια λάμψη τραγουδιού
σε νυσταγμένο λόφο.Εκεί, που φορώντας ζωηρό φουστάνι περπατούσες στο μονοπάτι
του φιλιού μου.Και μ'έριχνες κάτω από τα κλαδιά του χρόνου σ'ένα ταξίδι αισθήσεων
μοναδικό.

Πουλιά φέρνουν τραγούδια συγκίνησης μέσα σε ριπές βροχής και εφιάλτες ανέμου.
Τζάμια βροντούν στα ξεχασμένα όνειρα κι ο μεγάλος δρόμος σπάζει τις κιθάρες του
στην ειρωνία του παρόντος.Μια μελαγχολία κρίνων, το φουστάνι σου ανεμίζει στο
τρέμουλο της δίψας μου.Ο ποταμός της φωνής σου σκορπίζει ρόδα λησμονιάς.
Σε σένα πίστεψα μόνο.Τόσο πολύ, που είπα δε θα πονέσω.Με σένα θάναι χαρά
ο πόνος.Μα πέρασε καιρός πολύς, κίτρινος, στην άκρη μιας λυσσασμένης θάλασσας.
Κι έμειναν τα χνώτα σου, στα γυαλιά της φαντασίας μου.Κι η μυρωδιά σου.Μια
ανάμνηση εξουσίας στην τρύπια στέγη της φωνής μου.

Τα μικρά αστέρια κουράζονται εύκολα.
Πέφτουν σε αγρούς λυπημένους και σε ταράτσες στεναγμών.
Ανάβουν φωτιές στα κύματα της μνήμης, και χάνονται σε παφλασμούς απώλειας.

Οι πληγωμένοι της αγάπης...

Τα μάτια τους τρυπάνε τη βροχή, γρατζουνάνε τη μουσική με την ψυχή τους και χαράζουνε τον κόσμο με τα αγκάθια της τύχης τους.
Φυτεύουν λουλούδια στη θάλασσα και περιμένουν στην κουζίνα τους τα τρένα
της Κυριακής.
Εργάτες και φορτώνουν όγκους παραπόνων στο σβέρκο της νύχτας.
Συνταξιούχοι των αγγιγμάτων, στέκονται σαν κλαψιάρικες καρέκλες
αγουροξυπνημένες μέσα στη θεόστραβη πλατεία της θλίψης.

Όνειρα μπαταρισμένα από μαφιόζικα φιλιά.
Λέξεις και άστοχες κινήσεις, σα χειμωνιάτικα τζιτζίκια.
Ένα βιαστικό ξημέρωμα, που έχυσε τις νερομπογιές του στη
μονότονη επανάληψη της νύχτας.

Παράξενο βράδυ.Σα μελαγχολικό χωριό που ονειρεύεται.Για μας δεν προσεύχεται πια κανείς.Ένα σκουρογάλανο χαλί αστράφτει στη θάλασσα.Σε περιμένω στο σκοτάδι.
Κι ύστερα...
Η μέρα ξυπνά από ένα μουρμουρητό φιλιών.Η στιγμή φανερώνεται μέσα από μια πλημμύρα ήχων.Απαντώ στα γράμματα που μου στέλνουν τα μάτια σου.Τι πιο απλό από το να με μαγεύεις.Είσαι μια ανεμώνα στο μυστικό μονοπάτι της σκέψης μου.Ένα αναπάντεχο φως σιωπηλής χαράς.Ο ψίθυρος μιας σκιάς από ψυχές που τραγουδούν.
Είσαι φανταχτερό μαντήλι στην πλατεία των χρωμάτων.Πρωινό λουλούδι στην υγρασία του κόσμου.Ήλιος φωτεινός, ένα φως συγχώρεσης στα σκοτάδια της παλιάς μου ζωής.
Είσαι μια ευτυχισμένη σκέψη στον αμπελώνα της ανάσας μου.Ένας περίπατος ομορφιάς στα ασήμαντα μονοπάτια της ζωής μου.

Είμαι γεμάτος από σένα.Πετάω σαν πουλί πάνω απ'τα ήσυχα νερά της αυγής.Πάνω απ'τα ακρογιάλια της αγάπης, σε πλαγιές χαράς και σε φαράγγια φιλιών.

Μικρές αδειανές πλατείες στην άκρη του καλοκαιριού.
Φωνές που σεργιανίζουν σε λαικά απογεύματα.
Φωτιές απόκοσμες, βλέμματα σαγηνευτικά που λαμπυρίζουν
πίσω απ'την υψωμένη ασπίδα της μνήμης.
Βεντάλιες κήπου, σανδάλια που τσιρίζουν στη μέρα, χρώματα,
ο μάταιος θόρυβος της συνήθειας, ρούχα απλωμένα σε μια καλησπέρα,
τα χέρια σου.
Η ουρά του ανέμου, σα σκύλος εξαντλημένος, την ώρα που το ανοιχτό
σεντόνι της νύχτας κερνάει τα τελευταία ποτά.

Μια αβάσταχτη λύπη με κυρίευσε.Ένα βαρύ παλτό διασχίζει το δρόμο.
Ένας λαχανιασμένος θάνατος που κρυφακούει σώματα.
Μια γυναίκα με όλα τα χαρίσματα του κόσμου, μετέωρη ανάμεσα στην
ύπαιθρο του θανάτου και το αφιλόξενο των πόλεων μ'ένα πρόσωπο -
μουσείο αθέατων προσωπικών περιπετειών, σε μιαν απολογία τρόμου.

Όχι. Απόψε δεν έχει τραγούδια.Δακρύζω,όπως όταν σε πρωτογνώρισα.