Ο αέρας στο νησί σαν τραγούδι μυστικής αγάπης.

Πίσω από τις συκιές,τις ελιές,τους θάμνους,τα πεύκα, γυναίκες αερίζουν σπίτια και ποτίζουν κήπους.Παιδιά χορεύοντας,λουσμένα στο φως,παίζουν φωνάζοντας,στα ξέφωτα.
Όλα κινούνται αργά,παρόν και παρελθόν μαζί, σε ένα διαρκές ταξίδι, μέσα σε ήχους τζιτζικιών κι οσμές περιβολιών.

Τα Κύθηρα είναι ο ορισμός του μη παρδαλού.

Παντού βασιλεύει η απλότητα,η καθαρότητα.Σα να διασχίζεις γαλήνιος το ξαπλωμένο κορμί μιας όμορφης γυναίκας.Και γύρω χωριουδάκια,κάτασπρα,μικρά,σα ζάρια πεταμένα στις πεδιάδες.
Με τέτοιο φως, το να υπάρχεις είναι αρκετό.
Κι ύστερα δοκιμάζεις μέλι...κι αρχίζει να ψιχαλίζει χάδια και τρυφερότητα.
Δεν έχεις καμμιά ανάγκη μέλλοντος.Λίγο καθαρό αέρα,ψωμί από τον φούρνο και ντομάτες από το περιβόλι.
Η Ελλάδα που βρίσκεται μέσα στο σώμα σου,βγαίνει τώρα στους δρόμους του νησιού και σου γελάει.

Κύθηρα.Το νησί της ενάρετης θέας.
Δύσκολο να συγκρατήσεις τα μυστικά αμέτρητων χρωμάτων και φωνών.

Τα βράδια,πίνοντας κόκκινο κρασί,σιγοτραγουδώ το ριζικό μου,όμορφα τιποτένιος.

Καλοκαίρι,άνοιξε..!