Τις νύχτες το φεγγάρι φωτίζει στα μαλλιά σου όμορφα τοπία αγάπης.
Ο ερωτάς σου είναι ένα ποτάμι από τραγουδιστό νερό,κυλάει μέσα στις φλέβες μου.
Ξαπλώνω και σε σκέφτομαι, περνούν σύννεφα και χώρες, ανασαίνω όλο τον απέραντο
χάρτη της αγάπης.Είμαι ένα ψιχουλάκι ζωής που προσπαθεί να κατακτήσει τον θαυμασμό
της ψυχής σου.Στο όριο του τίποτα και του θανάτου.Μια πνοή θλίψης πάνω στα πλήκτρα
ενός πιάνου.
Ένα βιολί σαν ξαφνική ανάσα ανέμου ακούστηκε από κάπου.Κι ύστερα έσβησε το ίδιο
ξαφνικά, σα να γύρισε πλευρό στον ύπνο της η ευτυχία.
Η νύχτα αυτή δεν είναι καθόλου κρύα.Τη διασχίζουν ποτάμια μιας παράξενης ζέστης.
Γύρω μας ένα νησί με τα παλιά σπίτια του γυαλισμένα από τους ανέμους πολλών ημερών.
Και τα μπαλκόνια,που εκμυστηρεύονται στον ουρανό την όμορφη ερημιά τους.
Η μαγεία της νύχτας ασημίζει στα μάτια μας,μουσικές από παντού,ένα σμάρι από τραγούδια
που πετά χαμηλά πάνω απ'τον ύπνο του νησιού.
Διασχίζουμε τα λιθόστρωτα με συνοδεία τον τρεμουλιαστό ψίθυρο του αέρα.
Αμοργός.Μέσα σε όνειρο η Ξεχωριστή μου φορά ένα σύννεφο για καπέλο.
Φύσαγε αέρας και γελάγαμε.Βουλιάζαμε σε ένα βασίλειο όπου κυλούσε ένας άλλος
ιδιαίτερος χρόνος...Τα γέλια σου γέρναν σαν ανεμώνες στη σπίθα του φεγγαρόφωτου.
Μπήκαμε στη μικρή πλατειούλα,που έστεκε στο τέρμα του δρόμου, έρημη και άδεια
σαν ονειρεμένο κουκλόσπιτο.
Δυο νυσταγμένες μαριονέτες που ξεκινούν για την αγάπη.
Και οι καρδιές μας, σα φωτισμένα σπίτια ψαράδων τη νύχτα.
