Τα σκοτεινά νερά σα γέλια γυναικών που επιστρέφουν από εξορία έρωτα.Πιό πέρα στο σκοτάδι, μισάνοιχτα ποιήματα ψιθυρίζουν τοπίο και λουλούδια.Ο χρόνος, ένα φως που δεν μπορώ να πιάσω.
Το ξεχασμένο φορεμά σου...Ένα κρεμασμένο παράπονο που καίγεται στο καλοκαίρι.
Πόσο γρήγορα ξοδεύει η αγάπη τη χαρά! Πάλι νύχτα κι ένας κορυδαλός τραγουδά το φόβο μου.Ξυπνώ σα βιβλίο που τη γύμνια του ασπάζεται ένα χιόνι ανησυχίας.
Τώρα το ξέρω.Θα ξανάρθεις και χιλιάδες στρέμματα αγάπης θα μυρίσουν χαμομήλι.
