Έφυγες.Σκοτάδι.Παλεύουν πανωφόρια κι άνεμοι μέσα στο μουσείο της νύχτας.Το φεγγάρι, ένα κάστρο δακρύων βυθισμένο στον ουρανό.Ο πόθος ενός ονείρου χειμωνιάτικο φύλλο στη μνήμη του νερού.
Οι μέρες γλυστράν σα γαλάζια σύννεφα πάνω από άδειο σπίτι.

Μου γελάς κι αγγίζει την ψυχή μου μια ευωδιά λέξεων.Το σώμα σου, ένα δάσος από μουσικές που κοιμούνται στην αγκαλιά μου.Η ανάσα σου ακονίζει τους ήχους της, με λυγμούς τριαντάφυλλων, για να μπεί στη βροχή των φιλιών μου.
Αγαπώ εσένα.Αγαπώ τη χλόη, τη σελήνη, τις κλειδαριές, τους ψιθύρους των κήπων,τις δροσερές σιωπές των αισθημάτων, τα κεριά, τις βιολέτες, το αλάτι, τους ήρωες.

Αν μ'αγαπούσες θα περπατούσα στο νερό.

Τι είναι η ζωή; Μια σκόνη που διαπερνά την πραγματικότητα μιας μουσικής.Μια ασπρόμαυρη φωτογραφία πεσμένη σε αόρατη σκιά.Ένας λυγμός στη μέση μιας καταιγίδας.Ένας μορφασμός χαράς που απαλείφτηκε από φανταστικό κύμα.Δυό ανάλαφρες λέξεις στην εξάτμιση ενός φορτηγού.Μια γυναίκα που σβήνει στην είσοδο ενός κάδρου.Ένα τρεμόσβημα ήλιου σε τζάμι καφενείου.Μια μουσική από βραδινό τρένο που μεταφέρει ανεπίδοτα φιλιά νεκρών.