Τα μεγάλα μας τραγούδια, νύχτες ολόκληρες σκεπασμένοι με το γαλάζιο χαλί της θάλασσας,στέλνοντας τη φωνή μας στους βαθείς ελαιώνες του καλοκαιριού.
Κι εσύ μ'ένα ποδήλατο στην άκρη του κάδρου, να μου υπενθυμίζεις πόσο μπορεί να με πονέσει η ζωή.
Δυό λόγια ν'ανταλλάξουμε, συνταξιδιώτες μιας ωχρής αγάπης, τόσο ωχρής, που ένα άγαλμα μας χύμηξε απ'τη θάλασσα -σταμάτα το προσωπό σου να κατέβω, κλείνω τα μάτια, τα όνειρα της Κυριακής ένας χωματόδρομος που όλο περνάνε δυστυχήματα.

Τραγούδια γαντζωμένα στην αρμύρα του χρόνου.

Η πράσινη νύχτα των ματιών σου.
Ένα απαλό αεράκι.Το σύννεφο στάζει πεταλούδες.
Καλοκαίρι.Σκόρπιες καρέκλες κι ούτε ένα χέρι φιλικό.
Ο ποιητής στο λιμάνι.Μόνος.Πλανόδιο χνούδι μέσα στη γαλανή σιωπή του δειλινού.
Και ξάφνου ανθίζουν τα λουλούδια της αγάπης σου.Γεμίζουν οι δρόμοι αόρατα εμβατήρια.
Γλυκές ανάσες βηματίζουν στο απόκρυφο μονοπάτι των αισθημάτων σου.
Σα λυπημένος κήπος γέρνω στην πορφυρή αγκαλιά σου.
Μυρίζει μέλι και αποδημητικά πουλιά.

Γιατί εμένα; Γιατί τόσο γρήγορα;
Παραλυμένος από την ομορφιά σου, στηρίζω με τα μάτια το μεθυσμένο άγγελο του ερωτά μας.
Γελάς και βυθίζεται η πραγματικότητα μέσα σε μαγικά τούνελ ονείρων.
Με αγγίζεις και οι δυνάμεις μου σα σελίδες βιβλίου φτερουγίζουν στον άνεμο της ανάσας σου.
Νόμιζα πως στην αγάπη ήμουν θαρραλέος κι ανέμελος.Μέχρι που μ'άρπαξαν τα χείλη σου.Ήταν βράδυ κι εγώ αισθάνθηκα κάτω απ'τον ήλιο με τ'αεράκι.
Γεύομαι Θεό, σε μυρίζω, σε νοιώθω. Δεν υπήρχε πριν, δεν υπάρχει μετά.Μόνο εσύ.Νοιώθω τη ζεστασιά της γης, την πείνα του πρωινού,τον επιδοκιμαστικό μορφασμό του κόσμου. Είσαι εδώ, δίπλα μου...
Φιλιόμαστε στην όχθη του Αυγούστου με υγρά, θερμά φιλιά που ερεθίζουν το καλοκαίρι.
Ξαφνικά μας παίρνουνε τα κλάματα.Ο καθένας μας θέλει να δώσει ότι έχει και δεν έχει.
Χάδια, αγκαλιές, σώματα, βλέμματα, εμπιστοσύνη, αγάπη.

Ο ήλιος πάνω μας λάμπει σα διαμάντι.

Όλα είσαι εσύ. Κι εγώ γίνομαι ένα μαζί σου.

Εσύ,το πιο σιωπηλό άστρο του καλοκαιριού
Λυγμός πνιγμένος στου επιφωνήματος την άκρη
Καράβι λησμονιάς στου ουρανού τα πελάγη.

Εσύ,πουλί αιχμάλωτο
Στην παλάμη του πάθους μου
Σε γιορτές από κορμιά που τρεμοφέγγουν
Στη μισάνοιχτη αυλή αόρατου ήλιου.

Πρωινά που ταλαντεύονται
Στη λάμπα του φιλιού σου
Και μέσα στο ποτήρι της ημέρας
Σκουρογάλανη ευτυχία απλωμένη σα θάλασσα.

Η σκιά που πάλευε με το λευκό φορεμά σου,
Ήταν ψίθυρος ομορφιάς με τ'αεράκι που πέρασε.

Νύχτα.Ένα ονειροπόλο άγνωστο φως πλημμυρίζει τη θλίψη του παραθύρου μου.Σαν απορία ομορφιάς που περιεργάζεται ανήσυχα κύμματα αναπνοής.Σαν σιωπή που κοιμάται πάνω στο ταπεινό όνομα μιας πόλης.
Μεγάλοι δρόμοι ξεκινούν με την αγάπη,σιγά σιγά,μέχρι τη στενωπό των αναμνήσεων.Ο χρόνος,ένα ποτάμι ανέμου που σπρώχνει παγωμένα ρούχα και βιολέτες,γέλια κοριτσιών και κρίνους ποιημάτων,φωτισμένα πρόσωπα,αδιάφορους ουρανούς και άφθονες μποτίλιες καλοκαιριού.


Όταν απορείς με έχεις,κι όταν μ'αρέσεις χάνεσαι.

Κατεβαίνω με το αυτοκίνητο στροφές.Νύχτα μεθυσμένη.Χορεύεις γυμνή στο κρασί του μυαλού μου.Ο Τόμ Γουέητς τραγουδά ρεμπέτικα.Όλα μπερδεμένα στη σκόνη της φωνής σου.Αγριεύει ο δρόμος το σύννεφο.Μια σταγόνα σκάει στο παμπρίζ.Κυλά νυφούλα στους υαλοκαθαριστήρες.Κάτω το χωριό,φωτισμένο σα σταθμός τρένων,μέσα στην ομίχλη απατηλών ονείρων.

Δύο τη νύχτα.Αύγουστος.Ένας παράφωνος αέρας μασουλάει περιπλανώμενες σιωπές αγάπης.

Η μοναξιά.Ρίγος που αρχίζει να θυμίζει τριανταφυλλιά.Πόνος από διπλανό μπαλκόνι που φέρνει φοβισμένους βοριάδες στα βλέφαρα.
Η μοναξιά.Βράχια που κρέμονται καρτερώντας το κύμα.Κι οι αμέτρητες αγκαλιές της θάλασσας μέχρι την ακρούλα του κόσμου.