Εσύ,το πιο σιωπηλό άστρο του καλοκαιριού
Λυγμός πνιγμένος στου επιφωνήματος την άκρη
Καράβι λησμονιάς στου ουρανού τα πελάγη.

Εσύ,πουλί αιχμάλωτο
Στην παλάμη του πάθους μου
Σε γιορτές από κορμιά που τρεμοφέγγουν
Στη μισάνοιχτη αυλή αόρατου ήλιου.

Πρωινά που ταλαντεύονται
Στη λάμπα του φιλιού σου
Και μέσα στο ποτήρι της ημέρας
Σκουρογάλανη ευτυχία απλωμένη σα θάλασσα.

Η σκιά που πάλευε με το λευκό φορεμά σου,
Ήταν ψίθυρος ομορφιάς με τ'αεράκι που πέρασε.