Κατεβαίνω με το αυτοκίνητο στροφές.Νύχτα μεθυσμένη.Χορεύεις γυμνή στο κρασί του μυαλού μου.Ο Τόμ Γουέητς τραγουδά ρεμπέτικα.Όλα μπερδεμένα στη σκόνη της φωνής σου.Αγριεύει ο δρόμος το σύννεφο.Μια σταγόνα σκάει στο παμπρίζ.Κυλά νυφούλα στους υαλοκαθαριστήρες.Κάτω το χωριό,φωτισμένο σα σταθμός τρένων,μέσα στην ομίχλη απατηλών ονείρων.

Δύο τη νύχτα.Αύγουστος.Ένας παράφωνος αέρας μασουλάει περιπλανώμενες σιωπές αγάπης.

Η μοναξιά.Ρίγος που αρχίζει να θυμίζει τριανταφυλλιά.Πόνος από διπλανό μπαλκόνι που φέρνει φοβισμένους βοριάδες στα βλέφαρα.
Η μοναξιά.Βράχια που κρέμονται καρτερώντας το κύμα.Κι οι αμέτρητες αγκαλιές της θάλασσας μέχρι την ακρούλα του κόσμου.