Νύχτα.Ένα ονειροπόλο άγνωστο φως πλημμυρίζει τη θλίψη του παραθύρου μου.Σαν απορία ομορφιάς που περιεργάζεται ανήσυχα κύμματα αναπνοής.Σαν σιωπή που κοιμάται πάνω στο ταπεινό όνομα μιας πόλης.
Μεγάλοι δρόμοι ξεκινούν με την αγάπη,σιγά σιγά,μέχρι τη στενωπό των αναμνήσεων.Ο χρόνος,ένα ποτάμι ανέμου που σπρώχνει παγωμένα ρούχα και βιολέτες,γέλια κοριτσιών και κρίνους ποιημάτων,φωτισμένα πρόσωπα,αδιάφορους ουρανούς και άφθονες μποτίλιες καλοκαιριού.


Όταν απορείς με έχεις,κι όταν μ'αρέσεις χάνεσαι.