Σε έναν λοξό ορίζοντα, ο αέρας ακούει τις λίμνες του χειμώνα.Μικρές γαλάζιες αναμνήσεις από τις γέφυρες του χρόνου.
Ένα αστέρι τρεμοφέγγει στην κοιλιά του ουρανού.Κι ένα σύννεφο χορεύει μέσα στα ερείπια θαμμένων στη νοσταλγία σπιτιών.
Κύμματα ονείρων τρέχουν με το άλογο της καρδιάς.Κι ο ύπνος μας,ένας χορός σε απαλό γρασίδι.
Το καλοκαίρι στοχάζεται πάνω σε γαλανά αργοπορημένα βράδια.


Ο ουρανός, στον ουρανό των ματιών σου αναπαύεται.


Σκορπίζει το φιλί σου τα άνθη του στον κόσμο.Μάτια με λάμψη φωνής,λησμονημένα άστρα στους νυχτερινούς καθρέφτες των ποταμών.
Τα χείλη σου νερά που τραγουδούν στη ζεστή αμμουδιά του κορμιού μου.


Μια σιγή πάθους ξεμυτίζει λίγο πρίν το φιλί.Η ανάσα σου,ένα χάος λουλουδιών.

Έφυγες.Σκοτάδι.Παλεύουν πανωφόρια κι άνεμοι μέσα στο μουσείο της νύχτας.Το φεγγάρι, ένα κάστρο δακρύων βυθισμένο στον ουρανό.Ο πόθος ενός ονείρου χειμωνιάτικο φύλλο στη μνήμη του νερού.
Οι μέρες γλυστράν σα γαλάζια σύννεφα πάνω από άδειο σπίτι.

Μου γελάς κι αγγίζει την ψυχή μου μια ευωδιά λέξεων.Το σώμα σου, ένα δάσος από μουσικές που κοιμούνται στην αγκαλιά μου.Η ανάσα σου ακονίζει τους ήχους της, με λυγμούς τριαντάφυλλων, για να μπεί στη βροχή των φιλιών μου.
Αγαπώ εσένα.Αγαπώ τη χλόη, τη σελήνη, τις κλειδαριές, τους ψιθύρους των κήπων,τις δροσερές σιωπές των αισθημάτων, τα κεριά, τις βιολέτες, το αλάτι, τους ήρωες.

Αν μ'αγαπούσες θα περπατούσα στο νερό.

Τι είναι η ζωή; Μια σκόνη που διαπερνά την πραγματικότητα μιας μουσικής.Μια ασπρόμαυρη φωτογραφία πεσμένη σε αόρατη σκιά.Ένας λυγμός στη μέση μιας καταιγίδας.Ένας μορφασμός χαράς που απαλείφτηκε από φανταστικό κύμα.Δυό ανάλαφρες λέξεις στην εξάτμιση ενός φορτηγού.Μια γυναίκα που σβήνει στην είσοδο ενός κάδρου.Ένα τρεμόσβημα ήλιου σε τζάμι καφενείου.Μια μουσική από βραδινό τρένο που μεταφέρει ανεπίδοτα φιλιά νεκρών.

Δεν υπάρχει τίποτα πιο ήσυχο απ'τον τρόπο που κοιτάζεις βαθιά μέσα στα μάτια μου.Μαζεύεις τις κλωστές της αγάπης μας, να πλέξεις στο τρεμάμενο καλοκαίρι, ζεστό παραμύθι ανθρώπων.
Η μεγάλη πόλη των θαυμάτων σέρνεται αθόρυβα μπροστά στην πόρτα μας.Ένας ίσκιος χαράς, μια δροσιά θύμισης, σε μιαν ανταύγεια γαλάζιων ιριδισμών επιθυμίας.


Η ζωή χωρίς εσένα, ένα θρόισμα λέξεων με σκουριασμένο ήχο, μέσα στο βουητό του ανέμου.Η θυμησή σου μια λίμνη χαρωπής φωτιάς.
Μιλάω για σένα και αίμα παραδείσου κυλά στα χείλη μου.

Σε ξαπλώνω στις απόμερες φυλλωσιές του κόσμου,πάνω σε μια γυμνή παραίσθηση αλλότοπης μνήμης.Κουρνιάζω στη γαλήνη σου σαν το έρημο σκαρί που περιμένει την ηδονική σήψη που φέρνουν τα υγρά απορρίματα του χρόνου.
Παράξενες διαλείψεις κυμμάτων.Η γοητεία της αφαίρεσης.

Γυρίζω σαν τρελός από πόλη σε πόλη.Από αίνιγμα σε αίνιγμα.Σε ψάχνω πίσω απ'το πέπλο του ανέμου,τους γαλάζιους αστερίες,τα ξεχασμένα τρένα στις αφίσες του χρόνου,τα γλυπτά φιλιά σε κήπους μουσικής,τα ματωμένα σπαράγματα διψασμένου βιολιού,την αλήθεια και το φόβο,τους σπασμένους καθρέφτες της παιδικής ηλικίας.

Χάνεσαι μέσα στα φλογισμένα χωριά το Αυγούστου.Κόκκινη σαν ψέμα.Η ανάσα σου σκορπίζει αρώματα γυμνών φιλιών.Στα χέρια μου αμέτρητες απουσίες και πάνω μου περαστικά φεγγάρια.Μια θλίψη μουσικής από αμέριμνες βαρκούλες που χαριεντίζονται πάνω σε αόρατες κούνιες, πίσω κοντά από μια ομίχλη ψησταριάς.

Το καλοκαίρι μας κρατάει αιχμάλωτους σ'αυτή τη χώρα.Το καλοκαίρι και τα χείλη σου.

Γλύφουν τα χρόνια ένα δέντρο που ρωτά.Δίπλα σ'ένα άγαλμα που έχει γύρει κι ονειρεύεται.

Σύννεφα ονείρων στο χάος της αγάπης.Και μια ελάχιστη βαρκούλα ελπίδας κυλά στο μάρμαρο του κλάματος.

Θα μ'αγαπάς μέχρι εκείνο το πρωί που θα ξυπνήσεις τραγουδώντας ή θα με πετάξεις πετονιά από πανέρι μέσα στα πικρά νερά του κόσμου;

Υφαίνει ο δρόμος ένα δειλινό, σαν ανάσα μαγεμένου ρόδου.Ένα παιδί γλυστρά με το ποδηλατό του στο μουσκεμένο χώμα.Δυό κορίτσια χαμογελούν στη θάλασσα κι ο αέρας χαιδεύει ένα καπέλο στη χλόη.
Μια ραγισμένη φωνή βγαίνει από ένα παράθυρο, σημάδι πως κάποτε αγαπηθήκαμε, κι ένα πιάνο τη συνοδεύει ανοίγοντας μικρά ανθοπωλεία παρελθόντος.
Ψαχουλεύω πράγματα ασήμαντα που άφησες.Μια γάτα,μια ζακέτα,ένα φιλί...

Η αληθινή αγάπη έχει δάχτυλα παγωμένα.Αφήνει θύελλες και φιλιά να σφυροκοπούν τις γαλάζιες κουρτίνες της μνήμης.Η αληθινή αγάπη είναι μια μουσική που χαιρετά τον ήλιο.Ένα καλοκαίρι που έχει αποκοιμηθεί στον άνεμο.Είναι τρυφερός χορός πάνω στη χλόη της νύχτας.Ένα τραγούδι ευγνωμοσύνης που κατεβάζει ουρανό στους άγιους τόπους της ψυχής.

Το πάθος μέσα μας εκρήγνυται διαρκώς, καθώς μαστιγώνω με φιλιά το γυμνό κορμί σου.Είσαι μια πολιτεία που τη διασχίζω με παραφροσύνη.Οι δρόμοι σου μυρίζουν βανίλια κι έκσταση.Έρχομαι σαν το μουγκρητό ενός τυφώνα που προσπαθεί να δραπετεύσει από αφόρητη ηδονή.
Κι ύστερα κυλάς μέσα μου σα σιωπηλή βροχή και στο στόμα μου,γελά το φως του κόσμου.Τα πάντα θυμίζουν το ονομά σου.Ο ήλιος σιγοτραγουδά στο σκοτάδι της ανάσας σου.
Και η ευτυχία: νησιά στριμωγμένα στην άκρη των ματιών μου.
Οι παλιές μου αγάπες άστεγες.Τις καίει η λάμπα των χειλιών σου.

Ωραία που σπαταλιούνται τα καλοκαίρια στον άνεμο...!
Μέσα σε μελαγχολικά κι απόμακρα βλέμματα...

Κι ύστερα μαζεύει το λιμάνι ήσυχα-ήσυχα τα νερά του.Μια σκιά στο παράθυρο αγναντεύει το πέλαγος,ένα αποτύπωμα ποδιού στην άμμο,ένα λουλούδι που σαλεύει στο ανήσυχο αεράκι,ένα άσπρο πάπλωμα που μεταμορφώνεται σε σύννεφο καταιγίδας,οι κρότοι από περιπλανώμενους ήχους,ένας αόρατος φωτογράφος.

Ίσως, σκέφτομαι,αυτός είναι ο λόγος που επιστρέφω πάντα σε σένα.
Δίνεις μια παράδοξη μονιμότητα στο εφήμερο.

Είσαι εδώ.Με κοιτάζεις και λάμπεις σα να ακούς μια μακρινή μουσική.Βυθίζομαι σ'έναν ατέλειωτο ρεμβασμό.Η αγάπη μας είναι μια θάλασσα απ'όπου αφήνουμε τις ψυχές μας να κυματίζουν.Κρατιόμαστε από την κουπαστή ενός όρκου, επειδή το πάθος γλυστράει.